Een broodje met mayonaise, kippenpaté, makreel en

Zie je wat er veranderd is in het dorp? Hoe goed ik ook kijk, ik zie niet echt iets wat anders is dan in maart. Tja, de bloemen die toen nog in de knop zaten zijn nu uitgebloeid, maar wat er echt veranderd is? Gelukkig helpt Anatol mij gelijk. Er is een antenne bijgekomen! Een antenne van een telecombedrijf (en de hele nacht blijven er lampjes op branden! Het hele dorp is trots op hun ‘eifeltoren’.). Helaas voor mij is het niet mijn provider. In het grootste gedeelte van het dorp heb ik geen bereik, alleen als ik een stuk de tuin in loop, en op de wc.

Na een maand ben ik terug in Cineseuti. Nu niet alleen, maar samen met mijn zusje. En het was de lange busreis (2 uur) wel waard om weer terug te zijn. We zijn net op tijd voor het middageten. Of we willen eten? Natuurlijk! Willemijn eet voor het eerst van haar leven bors. Een soort soep. In het Roemeens heb je verschillende soorten soepen, die allemaal hun eigen naam hebben. Er zit vast een heel groot verschil tussen, maar zolang het warm en vloeibaar is, er wat groenten in drijven en je het met een lepel eet is het voor mij soep.

Daarna maken we een wandeling door het dorp en bekijken we de kerk van binnen. Weer thuis gekomen spelen we een vermoeiend potje voetbal, en krijgen we voordat we naar de bijbelstudie in de kerk gaan nog een warme maaltijd. In de kerk (we waren veel te laat, maar goed, dat is hier normaal!) worden we voorgesteld als de mensen uit Nederland, het land van Dorcas. Dorcas is voor veel Moldaven een heel bekende organisatie. Twee keer per jaar krijgen veel mensen een voedselpakket van Dorcas. We hebben de Nederlandse Pickwickthee en limonadesiroop geproefd. Het is zo goed om te zien dat de hulp echt aankomt in Oost-Europa!

Anatol heeft voor de volgende dag iets leuks gepland. Een wandeling naar een klooster, een eindje verderop. 1 mei is hier nog echt een vrije dag en er zullen ook wat tieners uit de kerk meegaan. Gezellig! We bedenken dat we toch nog maar een nachtje langer blijven. Ik had het van te voren waarschijnlijk niet duidelijk genoeg gezegd dat we 1 nachtje wilde blijven slapen, en nu moeten we de gastvrijheid maar in ontvangst nemen en nog een nachtje blijven.

De volgende dag blijkt de wandeling toch iets langer te zijn dan dat we dachten. 4 uur lang wandelen we over heuvels, door bossen en langs modderige paadjes. De zon deed haar uiterste best om ons al die regenachtige dagen te vergeten. Vlakbij het klooster moeten we nog een levensgevaarlijk paadje volgen van een halve meter breed met een steile afgrond naast je. Toen we echt moe waren, en serieus naar de picknick aan het verlangen waren moesten we nog een berg beklimmen. Daarboven hadden we echt een mooi uitzicht, en hebben we heerlijk uitgerust. Uiteindelijk hielden we de picknick om een uur of 5. Tussen de vliegen en mieren genoten we van een broodje met mayonaise, kippenpaté, makreel en tomaat. Jawel, op 1 broodje! Smaakte nog best goed!

Moe en voldaan besloten we om de minibus terug te nemen. Zo gezegd, zo gedaan. Niet dus! Want na een uur wachten kwam er eindelijk een minibusje naar een stadje in de buurt. Daar stapte we uit om te wachten op de bus naar ons dorp. Niemand wist eigenlijk of er nog een bus zou rijden, dus uiteindelijk hebben we na een uur wachten maar een gemeentelid opgebeld. Met z’n allen propte we ons in een klein autootje, en uiteindelijk kwamen we veilig aan in het dorp. Daar stond Elena al klaar met placenta. Ik heb nog nooit zo’n vermoeiende dag gehad!