nieuwe baan: postzegel plakken!

Vandaag was een super hete dag. Ik heb een thermometer in de tuin, maar ik ben vergeten er op te kijken toen het warm was. Geloof me, het was gewoon warm! En wat kan je beter doen op een warme dag dan meer dan 550 brieven op de bus doen voor alle kerken van Moldavie. Aangezien ik nu verantwoordelijk ben voor de gebedsbulletin voor alle kerken van Moldavie hoort daar ook bij dat ik ze moet vouwen, in de envelop stoppen, de adressen op de envelop plakken, stempel van OM erop stempelen en ze versturen.

Twee weken geleden moest ik ook een hele stapel enveloppen opsturen, en aangezien ze toen zo aardig waren voor mij op het postkantoor besloot ik deze keer weer naar hetzelfde postkantoor te gaan. Foutje! Nee, ze waren niet onaardig tegen me, maar ik betaalde en kreeg de postzegels er voor in ruil. Ze hadden niet genoeg postzegels, maar wel voor een stuk of 470. Of ik ze er zelf even op wilde plakken. De vrouw van het postkantoor gaf me nog een sponsje en joeg wat mensen weg aan een tafel.

Daar zat ik met honderden enveloppen en honderden postzegels. Na 15 minuten besloot ik om versterking te bellen en Viorica, een Moldavische vriendin van OM kwam me helpen. Toen was het niet langer een straf meer, want we hadden genoeg te praten, samen. Na anderhalf uur waren we klaar en kon ik de enveloppen inleveren. Voor de andere 97 die ik nog over had ben ik naar een ander postkantoor gegaan. Daar kon ik na het betalen gelijk weg en hoefde ik geen postzegels te plakken.

Afgezien van het postzegelplakken was deze week niet zo heel bijzonder. Gister heb ik bijna de hele dag in de keuken gestaan samen met onze nieuwe zomerkok. Een Moldavische jonge vrouw die vooral veel ervaring heeft in kinderkampen en heel blij is met keuken met stromend water. Ik heb ook nog vertaald bij een sessie over sport. Roemeens – Engels wat best ok ging. Het was een van de eerste keren dat ik voor een groep moest vertalen en het ging best goed. Tijdens het vertalen ben ik ook nog gestoken door een wesp. Het voelde als een elektrische schok, maar doordat ik me concentreerde op het vertalen had ik er verder geen last van. Het is nu rood en het jeukt, maar het is vast al weer weg tegen de tijd dat ik weer in Nederland ben.
Schrijf maar alvast in je agenda: 28 augustus landt Alida weer op Nederlandse bodem!