limba nostre

Goeiemorgen!
Er is deze week weer zo veel gebeurd! Tijd voor een korte samenvatting:
Zaterdag kwamen de nieuwe teamleden van OM. Een echtpaar uit Australië (weer een ander Engels accent!) en een meisje uit Engeland. Aangezien het huis hier overbevolkt is tegenwoordig hadden we een gezellig druk weekend. Katrin en ik moesten constant tolken tussen de Moldaven en de nieuwelingen. We hielden Ben&Becca en Kate voor dat zij over drie maanden zelf Roemeens konden praten. Het lijkt onmogelijk om een taal in drie maanden te leren, en natuurlijk weet je na drie maanden nog niet alles. Maar je kunt dan wel korte gesprekjes met mensen voeren en ieder geval duidelijk maken wat je wilt!

Zondag was het 31 augustus. De dag van “limba nostre” Onze taal! En wat is ‘onze’ taal dan wel in dit tweetalige land? Dat is het Roemeens! Deze zondag vierden de Moldaven het feit dat ze na de Russische overheersing hun eigen taal weer terug kregen! Geen idee of dit feest ook gevierd wordt in Russischtalige dorpen! Maar goed, hier in Chisinau was het een groot feest. In onze wijk was er heel veel muziek. Met een hele groep van OM zijn we ’s avonds even gaan checken waar de muziek vandaan kwam. Op een grasveldje in de buurt was een klein podium, een geluidsinstallatie en veel dansende mensen.

Nu zijn de gewoontes hier in Moldavië dat christenen niet dansen. We hebben ons dus maar niet tussen de dansende mensen gemengd. We hadden eigenlijk al veel lol met het kijken naar iedereen! Op de weg terug waren we erg uitgelaten! Haha… we voelden ons net kleine kinderen, maar goed, het is hier ’s avonds donker en met al die niet-werkende lantaarnpalen heeft niemand ons gezien!

Maandag was mijn eerste werkdag al weer. Het was wel weer even wennen, zowel voor mij als voor de kinderen. ’s Avonds kwamen de drie nieuwe OM-leden bij ons iets typisch Moldavisch eten. Mama Liga. Onder het eten kwam er nog een nieuw meisje bij. Tabea uit Duitsland. Zij is hier voor een paar weken en gaat dan naar Roemenië! De rest blijft hier trouwens voor twee jaar.

Dinsdagavond moest ik afscheid nemen van mijn kamergenootje. Katrin gaat nu naar het dorpje Paicu, en zal daar voorlopig wel blijven. 1 of 2 keer in de maand komt ze weer terug naar Chisinau, dus het was zeker geen definitief afscheid. Tot diep in de nacht hebben we gepraat en gelachen en al onze geheimen gedeeld. Ik zal haar ontzettend missen! Ze is niet alleen een lopend woordenboek (Als ik een Engels woord niet wist, kon zij me altijd helpen), een uitstekende kok (mm Oostenrijkse apfelstrudel!), een rustig kamergenootje (die zich niet echt ergerde aan mijn troep) maar ook een goede vriendin. Wij hadden samen een soort eigen taaltje ontwikkeld met woorden uit het Engels, Roemeens, Duits en Nederlands.

De rest van de week heb ik in het huis van Fulco en Jeanine doorgebracht. Met de kinderen een gezellige tijd gehad, en het enige probleem wat ik met de kinderen had werd veroorzaakt door een schattig klein straathondje. Zijn naam is Chilly Billy. Maar dat is weer een heel ander verhaal.

Trouwens de tweede zomer is begonnen! Het is plotseling weer warm geworden. Het wordt alleen ’s avonds wel erg snel donker!