Do you have chocolate?

Vandaag een middagje vrij genomen… even tijd om op het balkon te zitten en rustig voor me uit te staren. Had ik al verteld dat we hier een balkon hebben? Twee zelfs. Eentje op het oosten en een op het noorden. Heerlijk.. En op dit moment is het weer ook echt geschikt om op het balkon te gaan zitten.. Wel een beetje veel wind, dus oppassen voor alle losse blaadjes, dat ze niet wegwaaien!

Een thermometer heb ik hier niet. Maar het is zegmaar net warm genoeg om in een t-shirtje met een lange broek in de zon te gaan zitten, en al een beetje een kleurtje te krijgen. Boek, discman, kladblok, pen en een flesje water binnen handbereik, wat wil een mens nog meer? Af en toe loopt er iemand in de tuin en moet ik ff zwaaien.

In het andere huis wordt er wat uit het raam geroepen in het Roemeens. Wat ik aan het doen ben. Of hoe het met me gaat. Dat is na drie maanden nog steeds iets waar ik over struikel. Tsje mai faatsj betekent beide. Hoe gaat het met je? en Wat ben je aan het doen? Al de eerste week leerde ik van iemand hoe je daar handig gebruik van kan maken. Geef gewoon antwoord op de vraag die je wilt horen. Als je niet wil zeggen wat je aan het doen bent (omdat het te ingewikkeld is om uit te leggen in het Roemeens) zeg je gewoon dat het goed met je gaat. En als je niet wilt zeggen hoe je je op dat moment voelt dan zeg je gewoon wat je aan het doen bent.

Na drie maanden ben ik nog lang niet uitgeleerd. Deze week heb ik weer heel wat geleerd over de Moldavische, Amerikaanse en Nederlandse cultuur. Maandag hadden we een Amerikaanse bijeenkomst in een kerk hier in Chisinau. Er was een groep uit Amerika gekomen, en die wilde graag met wat Amerikanen en andere buitenlanders samen zingen, bidden en eten. Hoewel ik een paar gezichten daar herkende voelde ik me toch een beetje verloren. Amerikanen zijn nogal uitbundig in hun begroetingen, maar na twee zinnen gewisseld te hebben lopen ze weer verder om iemand anders weer uitbundig te begroeten. Ik moest daar wel aan wennen. Natuurlijk zijn niet alle Amerikanen zo, maar het viel me op. Het was wel een heel gezellige avond, hoor. Lekker in het Engels gezongen, en na afloop kregen we een tasje met Amerikaanse spulletjes mee. Waaronder pindakaas! Ik dacht altijd dat pindakaas toch vrij Nederlands was, maar de Amerikanen zijn er ook gek op! Er zat ook een mix voor pindakaaskoekjes bij. Dat heb ik dinsdag met de meiden gemaakt, ze waren heerlijk!

Dan nog iets over de Moldavische cultuur. Eten is hier heel belangrijk, en het is de gewoonte om meer te koken dan dat je nodig hebt, voor het geval er nog andere rond etenstijd langskomen. (Etenstijd is trouwens een heel ruim begrip, vanaf een uur of 6 tot 10 zou je kunnen gaan eten.) En niet alleen het warme eten is belangrijk, maar ook de koekjes en chocola. Een wijze les die ik hier geleerd heb, is dat je altijd wat koekjes en chocola in huis moet hebben.

Donderdag had ik met twee andere OM-ers rijst gegeten. Na het eten vertrokken we naar ‘ons’ huis om daar een spelletje te gaan doen. We zitten net en iemand vraagt: heb je ook chocola? Ik kijk een beetje verbaasd, waarop hij antwoordt, koekjes zijn ook goed hoor. Met de koekjes op tafel en een kop thee in de handen praten we verder. In Nederland is het een ongeschreven regel dat je wacht totdat iemand wat aanbiedt. Je gaat toch niet vragen om koekjes, als je bij iemand anders op bezoek bent? Het is een beetje onbeleefd, en zelfs bij goede vrienden zou ik dat niet doen. Maar hier is het heel normaal om te vragen. Tja, van de één-koekje-bij-de-thee regel was ik al lang afgestapt. Óf je drinkt hier thee zonder koekjes, óf thee met veel koekjes, maar dit was voor mij weer een eye-opener.