Are you normal? Are you aggressive?

Woensdag 6 feb:
Al twee dagen zonder water! Gister na de lunch kwam er geen water meer uit de kraan. De meter moet worden gecontroleerd of gerepareerd, en dus hebben we geen water! Wij niet, maar in het kantoor is wel water. We mogen gelukkig daar naar de wc, en lopen met pannetjes water heen en weer. Het voelt als kamperen in een huis.

Op de één of andere manier dringt het feit dat we zonder water zitten niet tot mij door. Oké, er is geen water, dus ik vul mijn flesje met water bij het kantoor en ga dan met dat flesje water mijn tanden poetsen. Daarna wil ik mijn handen wassen en draai ik de kraan open. Oja, geen water! En zo gebeurt het een paar keer op een dag dat ik de mist in ga, we hebben kranen, je kunt ze ook wel opendraaien maar er komt geen water uit!

Vandaag was een nadere kennismaking met de Moldavische maatschappij. Samen met Katrin en een OM-er die vertaalde bezochten we het ziekenhuis! Ik heb namelijk wat stempels en handtekeningen nodig voor de werkvergunning. Het lijkt wel of iedereen in het ziekenhuis alleen maar in de rij staat voor een stempel en een handtekening.

Echt grondig onderzoek wordt er niet gedaan. Zo ben ik vandaag bij de gynaecoloog geweest. Er werd gevraagd of ik last heb van mij buik, en dat was het. Stempel, handtekening en je mag weer gaan. Verder hebben we een aids-test gehad en een prik in je vinger voor je bloedgroep. Nu vraag ik me af of dat überhaupt goed komt, want al die buisjes met bloed stonden naast elkaar en ik heb geen flauw idee welke van mij was, ik hoop dat er een soort systeem in zit. Morgen gaan we terug voor de uitslagen, afgifte van ontlasting en wat andere handtekeningen. Fijn.

Donderdag 7 feb:
Wat een vermoeiende dag! Om 9 uur waren we in het ziekenhuis om potjes met ontlasting af te geven. Daarna zijn we de stad ingegaan. Pasfoto’s gemaakt, paspoorten gekopieerd en een bezoek aan een echt museum! Toen we binnenkwamen zag het er vrij klein uit, maar het bleek vrij groot te zijn! Vol opgezette dieren, stenen, botten en Moldavische klederdracht. Er zat niet echt een lijn in, maar er was van alles wat. Leuk om te zien.
Om 12 uur waren we terug in het ziekenhuis. Het gevecht om de stempels en handtekeningen kon beginnen. We hadden een lijstje dat we moesten afwerken. Iedere arts had een eigen kamertje, en voor ieder kamertje stond een rij van soms wel 20 mensen. Het wachten is op zich niet erg. Ja, het was warm, en je moest staan, maar op zich is het wel te overleven. Maar er was nog een moeilijkheid in het ‘spel’ rond de handtekeningen en stempels. Sommige artsen werken maar 1 uur per dag. En dus kan je ergens voor niets in de rij staan! Gelukkig gebeurde ons dat niet.

Bij 1 kamertje gingen de mensen niet rustig in een rij staan. Nee, het was ellebogenwerk daar. Er zaten namelijk drie artsen binnen en iedereen wilde die artsen bezoeken! Na veel gedoe en getrek was ik eindelijk binnen voor de psychiater. Zijn taak was om mij gezond te verklaren. Dat deed hij door twee belangrijke vragen te stellen. Vertaald kwamen ze bij mij. Are you normal? Are you aggressive? Mijn antwoord was Yes, No. De waarheid lag volgens mij wel een beetje anders, want na dat geduw en getrek voelde ik ergens toch wel een beetje agressiviteit opkomen! Maar goed. Om 3 uur hadden we alle handtekeningen verzameld en konden we naar huis! Om het te vieren zijn Katrin en ik nog naar Andy’s Pizza geweest. Zonder hulp hebben we daar zelf een heerlijke salade besteld, en dat is best knap, want ondanks de Engels lijkende naam van dit fast-food-restaurant, spreekt de bediening amper een woord Engels.
We hebben trouwens nog steeds geen water, waarschijnlijk wordt het maandag!