Love Moldova I

Maandag zagen we elkaar voor het eerst. En de komende twee weken zouden we het elkaar moeten zien te redden. Een internationaal team met 3 moldaven, 4 Engelse meiden, 1 Duitse jongen en 1 Nederlandse (ik dus). Al de eerste minuut werd ons duidelijk wat het grootste probleem zou zijn deze twee weken. De taal! De twee leiders spreken geen Engels, en het grootste deel van ons team verstaat geen Roemeens. Dat kan gezellig worden!

En dat werd het! Want ondanks de taalbarrière, de cultuurverschillen en alle opstartmoeilijkheden die we in het begin hadden waren we op het eind een enorm hecht team!

De eerste week verbleven we in een klein stadje in het Noorden van Moldavië, Calarasi. De kerk daar was niet echt voorbereid op onze komst, en dat was wel een beetje lastig. Iedere ochtend hadden we een kinderprogramma met een bijbelverhaal, spelletjes en knutselen, iedere middag Engelse les en iedere avond een tienerprogramma. Ondanks dat we iedere dag weer een tegenvallende opkomst hadden, was het toch een goede tijd. We leerde veel van elkaar en van de Moldavische cultuur.

De groep was verdeeld over drie gastgezinnen. Ik sliep met twee Engelse meiden in de huiskamer van een Moldavische familie. Zina was onze gastvrouw. Ze zorgde iedere dag weer voor een heerlijk ontbijt. Ik had de eer om zoveel mogelijk te vertalen. Vanuit het Engels naar het Roemeens en weer terug.

De laatste dag in deze stad mocht ik mijn getuigenis geven aan de tieners. Ik was wel zenuwachtig, maar dankzij mijn vertaler verliep het hartstikke goed. Ik vertelde de tieners over de periode in mijn leven waarin ik er achter kwam dat het geloof van mijn leraren, ouders of de dominee mij niet zou kunnen redden. Omdat er een paar tieners in mijn omgeving waren overleden ging ik denken over leven na de dood. Als je jong bent denk je daar niet aan, maar ook jongeren kunnen overlijden. Het is goed om op ontdekkingstocht te gaan en er achter zien te komen dat jouw leven en vooral jouw geloof hier op aarde invloed heeft op het leven na de dood. Daarna heb ik hen verteld over de bijzondere manier waarop ik na een tweeweekse reis in Moldavië weer terug gekomen ben om er bijna een jaar te gaan wonen! Ik had dit vorig jaar niet kunnen vermoeden!!!

Na Calarasi vertrokken we naar een klein dorp: Ilenuta. Ik zag er erg naar uit om naar een dorp te gaan, en vanaf de eerste minuut heb ik daar genoten! Het was er zo anders dan in een stad! In dit dorp hebben we iedere ochtend keihard gewerkt aan een speeltuintje. Ik zit nog steeds onder de gele en blauwe verf! ’s Middags gingen de jongens voetballen met de jongens en deden de meiden wat spelletjes met de wat jongere kinderen. Vooral het schminken was een groot succes. Zelfs jongens van een jaar of 15 wilde een indiaan of een clown zijn! Na afloop liepen ze allemaal mee naar de kerk om daar wat te drinken en te luisteren naar één van ons team die wat vertelde over Jezus of over de bijbel. Hier in het dorp hadden we wel wat aanloop. Iedere middag waren er zo’n 50 kinderen.

Het was wel een luxereisje voor ons. Zelfs in het dorp hadden we een douche! We mochten douchen bij de schoonouders van de pastor. De oude vrouw heeft mij wel tachtig keer uitgelegd hoe de kraan werkte. Rood is warm en blauw is koud. Er zat geen slot op de deur dus zette we er maar een stoel voor. Af en toe kwam de oude vrouw even checken of we wel begrepen hoe de douche werkte. Ze ratelde in het moldavisch tegen de Engelse, en moest dan lachen dat ze het niet verstonden. Maar zodra ze mij zag, mocht ik wat vertalen.

O en voordat ik het vergeet te noemen. De pastor van Ilenuta had een echte komkommerkas in zijn tuin. De eerste dag gingen we op safari door deze enorme jungle. We mochten zoveel komkommers eten als we wilde. De bladeren van de komkommerplant gaven nogal een apart gevoel op je armen. De pastor was dit trouwens gestart met de financiën die hij gekregen had van het microkredietprogramma dat OM heeft.