Bus 4 Life

Twee weken lang mocht ik het land in. Even geen e-mailtjes beantwoorden, verhalen schrijven en computerwerkzaamheden! Nou ja.. die e-mailtjes en computerwerkzaamheden waren toch weer zo belangrijk dat ik niet twee hele weken weg kon blijven. Het kwam er op neer dat ik door de weeks op het platteland was, druk aan het tolken en organiseren van kinderprogramma’s en in het weekend alle e-mails moest bijwerken. Ik kan er veel woorden aan verspillen, maar laten we het er maar op houden, dat ik me in ieder geval niet verveeld heb.

De eerste week ging ik met het Transit Team op pad, op visite bij verschillende dagcentra van OM. Het Transit Team bestaat uit 7 mensen uit 5 verschillende landen die een half jaar lang rondreizen in Europa en daar OM in verschillende landen bezoeken. We hadden een leuk programma in elkaar gezet waarin de kinderen iets konden leren over de verschillende landen waar wij vandaan kwamen. De dinsdag na Pasen hadden we een voorbereidingsdag en de dagen erna bezochten we 3 verschillende dorpen.

Deze week was ik weer met het Transit Team op pad. Nu in combinatie met de Bus 4 Life, een bus, omgebouwd als boekwinkel. Het was een hele gave maar ook heel vermoeiende week. Telkens bleven we twee dagen in één dorp. We probeerde de aandacht van de bewoners te trekken en met hen in gesprek te gaan. Ook hadden we veel kinder- en kleuterprogramma’s. Ondanks dat er veel goede boeken in de bus te koop zijn, was het lastig om de boeken aan de man te krijgen. Misschien ook wel omdat we veel te druk met de kinderprogramma’s waren.

Iedere ochtend maakten we een plan. Andrei had de leiding, Slavic en ik waren de tolken en samen met 8 mensen uit 6 verschillende landen vormden we deze week het Bus4Life team. Maar hoe goed we ons zelf ook voorbereidden en hoe we ook plande, eigenlijk liep het iedere dag anders. Bijvoorbeeld die dag in Antonesti toen de kleuterschool op bezoek zou komen. We waren er helemaal klaar voor, maar helaas, geen kleuter te zien. De volgende dag besloten we met de bus een rondje door het dorp te maken en zelf naar de kleuterschool toe te gaan. Dat was een groot succes! De kleuters (en alle juffen) vonden het geweldig in de bus! We hadden een kort programma en konden de kleuters over Jezus vertellen. Omdat de kleuterschool tegenover de school stond hadden we tijdens de pauze ineens wat ouderen kinderen voor onze neus staan. We besloten een klein drama voorstelling te doen tijdens de volgende pauze. Dit werkte super. Ong. 80 kinderen van 8-10 jaar en 15-17 jaar stonden naar ons te kijken. Verbazingwekkend hoe stil ze waren tijdens de uitleg van het drama! We nodigden hen uit om na schooltijd naar de bus te komen voor een kinderprogramma.

Terug in de bus maakten we een programmaatje. Hoeveel kinderen zouden er nu echt komen, vroegen we ons af. De dag ervoor hadden we na schooltijd zo’n 30 kinderen. Misschien nu iets van 50? Het was maar beter om in twee groepen te werken, leek ons. Om kwart voor drie was het hele plein vol gestroomd met kinderen. Dit waren er geen 50, maar wel meer dan 100! Snel hadden we een noodvergadering met ons team. We zouden in 5 groepen splitsen en dan 5 verschillende activiteiten hebben. Een rondleiding door de bus, origami, drama, balspelletjes en estafettespelletjes. Omdat we maar 3 Roemeens sprekende mensen in ons team hadden betekende dat de balspelletjes en estafettespelletjes zonder tolk zaten. Met handen en voeten zouden ze er dus uit moeten komen.

Alle kinderen moesten in een rij staan, en zo werden de kinderen in vijf groepen verdeeld. Uiteindelijk zo’n 25 kinderen per groep! Wonder boven wonder verliep alles goed. De kinderen hadden alle aandacht bij het drama, waren super actief bij de spelletjes, hadden duizend vragen voor de buschauffeur en zelfs het origami (waarbij we maar 2 scharen hadden) was een succes. Later hoorde ik van iemand uit de kerk dat zijn twee neefjes het een geweldige dag vonden. Dat was leuk om te horen. Met zoveel kinderen kom je er namelijk niet echt aan toe om een persoonlijke band met de kinderen op te bouwen, en ik had echt geen idee hoe de kinderen het hadden ervaren.

Na het kinderprogramma gingen de jongens voetballen en wij meiden hadden wat tijd om uit te rusten. Wat het voetbal betreft is er een duidelijke rolverdeling, van meiden wordt niet verwacht dat ze mee doen. Daar heb ik totaal geen probleem mee!

’s Avonds hadden we een presentatie in de kerk. De kortste kerkdienst ooit! In 40 minuten stonden we weer buiten. Klaar om alle mensen uit de kerk te ontvangen in onze boekshop. Door de kerkleden werd hier echt gebruik van gemaakt. Normaal zouden ze voor een christelijk boek naar Chisinau moeten, maar vandaag waren de boeken te koop in hun eigen dorp!