Op het Postkantoor

Al eens eerder heb ik geschreven over het postkantoor. Het blijft een prachtige plek voor mooie verhalen! Dit verhaal speelt zich af in een ander postkantoor. Het grote postkantoor in het centrum van de stad. Aangezien ik even moest wachten in de stad besloot ik het postkantoor in te gaan. Het voordeel is dat het daar warm is en dat er een hele grote tafel staat waaraan je mag zitten om te schrijven. Mensen schrijven ter plekke daar hun envelop (nadat ze die gekocht hebben) of pakken hun pakketje nog eens zorgvuldig in. Vandaag zag ik ook een vrouw haar hele administratie met alle bonnetjes van de afgelopen maanden doen. Tja, ik hoorde dat er flats zijn in Chisinau waar de verwarming het niet doet vanwege een conflict tussen de overheid en de gasleverancier. Dan zou ik ook wel weten waar ik mijn administratie liever zou doen.

In ieder geval was het nog niet eens zo’n gek idee om dus in het postkantoor aan de grote tafel een brief te gaan schrijven. Ik besloot om een brief te schrijven aan de familie in Cineseuti, een familie waar ik een paar keer gelogeerd heb. Al schrijvend in het Roemeens komt er een Moldavische vrouw naast me zitten. Ze zag me schrijven in het Roemeens en vraagt me of ik een paar zinnen voor haar kan schrijven, omdat ze niet precies weet hoe ze die in het Roemeens moet formuleren. Waarschijnlijk heeft zij onder het Russische bewind hier in het Russisch leren schrijven. Veel Moldaven zijn onzeker over hun schrijven, en behoorlijk wat mensen zijn alfabeet. Ik vertel haar dat mijn Roemeens niet zo goed is, en dat ik uit Nederland kom.

Dat is het startsein om voor mijn overbuurvrouw en mijn buurvrouws’ buurvrouw om er zich in het gesprek te mengen. Wat doe ik hier, waar kom ik vandaan, waar heb ik de taal geleerd en waar woon ik? De vrouw tegenover me vertelt dat ze me Engelse les of Roemeense les kan geven. Ik heb haar nummer en adres zodat ik haar in februari kan bereiken. Achteraf vraag ik me af of ik hier gebruik van ga maken, aangezien ze heel wat zinnen in het Russisch zei die mijn buurvrouw dan weer voor mij vertaalde in het Roemeens. Haar Engels was ook niet echt van een hoger niveau dan dat van mij. Maar goed, het was een demonstratie van hoe makkelijk het is om contacten te leggen in dit land!

Overigens was dat niet het enige wat ik kwijt wilde over het postkantoor. Daarvoor vroeg iemand om een blaadje uit het schrift van mij. Ik keek haar een beetje vreemd aan, maar gaf haar een blaadje. Moldaven zijn vrij direct in de communicatie. Misschien nog wel directer dan Nederlanders. Ze vragen het niet met hele omwegen maar zeggen gewoon: “geef me een blaadje.” Op zich wel handig, aangezien ik het niet eens zou begrijpen als mensen het met hele omwegen zouden duidelijk gaan maken dat ze een bladzijde uit mijn schrift willen hebben. Even later gooit ze me 5 banuts toe. (omgerekend: 0.4 eurocent!) Ach ja, dat had ook weer niet gehoeven.