Niet van mezelf...

Voor mijn gevoel had ik redenen genoeg om niet te gaan. Het was heet, ik was te moe, ik had te veel muggenbeten op mijn armen, buikpijn, hoofdpijn en ik was zeker niet in de stemming om ook maar iets uit te voeren! Onderweg naar het naastgelegen dorp (50 min. lopen in de brandende zon) had ik een flinke discussie met mezelf. Teruggaan of doorgaan? Voor iedereen is het heet en iedereen uit mijn team is moe na 3 dagen een kinderprogramma te doen in Cucoare, dat dorp 50 min. lopen verderop. Ik besloot maar door te zetten en bad dat God me kracht zou geven, want één ding stond als en paal boven water, uit mezelf kon ik niets vandaag!

Hoe anders stond mijn gezicht op de terugweg. Onverwacht gingen we met paard en wagen terug, maar dat was niet de reden van mijn gemoedsverandering. Ik had zelfs zonder problemen terug kunnen lopen. Het kinderprogramma was zo leuk geweest! De kinderen hadden genoten van het drama, tijdens de uitleg van de drama kwam ik makkelijk uit mijn woorden, de spelletjes gingen super en omdat de vertaalster het druk had moest ik op sommige punten vertalen. Met handen en voeten kwam ik er wel. Van het druk bezig zijn leek ik nieuwe energie te krijgen i.p.v. te verliezen en op de terugweg zat ik in de kar achter het paard daar toch zo verbaasd over te zijn! Wow dit was de beste dag van deze week. Plotseling herinnerde ik me de woorden die ik ’s ochtends had uitgesproken naar God. Deze dag had ik niet gedaan in eigen kracht, maar door de kracht die God me had gegeven. Stom dat ik dat dan toch weer bijna zou vergeten!