koud he!

De eerste 24 uur zijn de ergste. De vlucht is zo snel dat het soms lijkt dat je met je gedachten nog ergens in Moldavië zweeft terwijl je lichaam al in Nederland is. Aangekomen is het 10 graden koud dan het land waar je net vandaan komt en het regent. Maar het went snel, want zaterdag ging ik op de fiets naar de Hema. Kan het nog Nederlandser?

Twee weken gaan snel, veel te snel. Eigenlijk heb ik iedereen voor een veel te korte tijd kunnen zien en amper tijd gehad om echt bij te praten. Ik ben niet van koetjes en kalfjes gesprekken of vluchtige contacten, dus dan is het extra moeilijk te merken dat je in twee weken gewoon niet genoeg tijd hebt om echt met vrienden en familie bij te praten.

Maar om het maar met Jan Smit te zeggen: ik heb een tuintje in m’n hart voor jullie allemaal! Het is vermoeiend maar tegelijk ook heel leuk om de Nederlandse cultuur weer helemaal te ontdekken. Opeens is je strippenkaart niets meer waard en moet je OV-chippen in de metro, hoor je op de radio een liedje die Nederlands klinkt maar je toch niet helemaal begrijpt (“Slaap lekker ding, want jij is lastig, nog meer jij is fantastig toch”) en wordt fietsen in de binnenstad niet meer getolereerd maar bestraft met een bekeuring van 35 euro. Ik kan me dus nog steeds boos maken dat er agenten midden in de stad staan te azen op onschuldige fietsers! Hebben ze geen andere nuttige dingen te doen ofzo?

Maar goed, voor je het weet is het voorbij. Dinsdag ben ik al weer terug in Chisinau. Voor de komende 1.5 jaar is daar mijn thuis. Het is moeilijk en ik zou je het nooit aanraden om te leven in twee werelden. Maar soms kan het gewoon niet anders, en hoewel ik het nu even niet voel weet ik zeker dat ik dáár in Moldavië op dit moment op m’n plaats ben. Hoe moeilijk het ook weer is om afscheid te nemen!