Verspilling???

Afgelopen week heb ik een preek gehoord op een wel heel bijzondere plek! Onderweg naar Paicu besloot ik de tijd op een goede manier te besteden. En zo gebeurde het dat ik tijdens de drie uur durende rit in een minibusje naar een preek luisterde die een paar weken geleden in mijn kerk in Haarlem is gehouden. Op de achtergrond Moldavische muziek van de radio, een prachtig uitzicht over de velden en een geschommel van jewelste over het slechte wegdek. Maar niets kon mij afleiden van deze zeer interessante preek!

Een Braziliaanse dominee preekte in het Nederlands (met leuk accent) over verspilling. Zo vaak denken wij dat evangelisatie verspilling is. Je kunt er veel tijd en geld in steken, maar als er geen resultaten zijn is dat toch verspilling! Hoe vaak heb ik dit niet gedacht tijdens PLM. De hele zaterdag rondlopen in het dorp om mensen uit te nodigen om vervolgens op zondag maar twee nieuwe mensen uit het dorp te kunnen verwelkomen. Of een kinderprogramma voorbereiden en er komen maar 6 kinderen opdagen. Is dat niet verspilling?

Jezus vertelt een verhaal over een boer die zaait zoals dat vroeger ging. Hij strooit het zaad maar verspild behoorlijk wat. Zaad komt op het pad, in onbewerkte grond, in grond met onkruid. Slechts één deel groeide op. Wat een verspilling! Maar stel je voor dat boeren zouden gaan twijfelen. “O misschien valt mijn zaad niet in goede aarde. Misschien valt mijn zaad niet in goede aarde. Misschien is er niet genoeg regen dit jaar, misschien komt er een hagelstorm die mijn oogst vernietigd. O misschien … Ik begin er maar niet aan.”

Maar als je niet gaat zaaien kan je er zeker van zijn dat je geen oogst hebt. Wees dus niet bang om te verspillen. Het was wonderbaarlijk hoe ik deze preek precies op het juiste moment hoorde! En nu ik een paar keer op t land heb gewerkt begrijp ik ook meer van het zaaien, onkruid wieden en oogsten. Na een paar weken op het platteland leeft dat meer.

De preek was gehouden tussen Koninginnedag en 4/5 mei. In die tijd wordt vaak het Wilhelmus gezongen in onze kerk. Maar na deze mooie dienst kwam het Wilhelmus wel heel onverwacht voor mij. Daar in die routiera sprongen de tranen in mijn ogen. “Mijn schild ende betrouwen zijt Gij, o God mijn Heer, op U zo wil ik bouwen, verlaat mij nimmermeer.” En ook al lijken deze twee jaren in Moldavië in de ogen van mensen op een verspilling van tijd en geld, in Gods ogen is dat het zeker niet.