Oranje klomp op je hoofd!

Een van mijn favoriete plekken in de stad is het Postkantoor. Tegelijk is het een plek van frustratie en oefening in geduld. Maar over het algemeen verlaat ik dit gebouw met een lach op mijn gezicht!

Kleine enveloppen en kaarten die naar OM worden gestuurd komen terecht in de postbox die OM heeft op het postkantoor. Om de dag gaat er iemand naar de stad om de post op te halen en dat te verdelen over de postvakjes die we hier in het kantoor hebben. Grote enveloppen en pakketjes worden apart opgeslagen in het postkantoor. Je krijgt dan een wit briefje met de mededeling dat er een pakketje op je ligt te wachten op het postkantoor.

Om het zo spannend mogelijk te maken wordt de afzender van het pakketje niet vermeld. Wel het land vanwaar het verstuurd is en het aantal gram. Op het witte briefje staan wat witte lijnen waar je wat gegevens op moet invullen. Inmiddels weet ik dat ik het nummer van mijn paspoort, de datum van afgifte van mijn paspoort en de burgemeester van Haarlem moet opschrijven. Maar ik vergeet telkens in welke volgorde het hoort. Volgens mij maakt het ook niet zo heel veel uit, want iedereen die ik het hier vraag geeft weer een ander advies voor het invullen van het formuliertje!

Gewapend met mijn paspoort en het papiertje stap ik dan op de routiera (minibus) en even later op de trolleybus. Na ongeveer 40 minuten ben ik dan eindelijk bij het postkantoor. Daar aangekomen lever ik mijn papiertje in bij de balie. Dat klinkt heel simpel, maar heeft soms nog wel wat voeten in aarde, aangezien de mensen achter de balie het soms zo druk hebben met andere dingen waardoor ze mij niet kunnen helpen. Daarna begint het wachten. Als ik geluk heb word ik binnen 10 minuten een kamertje binnen geroepen en daar wordt het pakketje voor mijn ogen open gesneden en bekeken.

Tot afgelopen zaterdag gaf dat geen problemen. Er werd niet echt goed gekeken naar de inhoud van al mijn enveloppen. Een snelle blik was voldoende om ‘boeken’ of ‘tijdschriften’ op te schrijven in het Grote Boek van de douane. Maar zaterdag trof ik een man die zijn werk heel serieus nam. Alles werd er uitgehaald en bekeken. Drie ballonnen in de kleur van rood-wit-blauw? En wat doet dat oranje ding in de vorm van een klomp in een envelop? Is dat een geheim wapen? In mijn beste Roemeens legde ik uit dat dit voor voetbal was. Dat het uit Nederland kwam, en dat je dat oranje ding op je hoofd moet zetten. Na mijn demonstratie ging hij akkoord en mocht ik het pakketje mee naar huis nemen. Het andere pakketje met krantenknipsels en twee pakjes soep werd ook goedgekeurd. Hij keek me wel een beetje vreemd aan toen ik hem uitlegde dat er in zo’n klein pakje poeder zit, waarvan je soep kan maken als je kokend water toevoegt. Maar het werd helemaal goed gekeurd, en opgeschreven in het Grote Boek van de douane.

Thuis gekomen hoorde ik dat een huisgenootje van mij wat minder geluk had. Haar moeder had onder andere medicijnen opgestuurd. En volgens de douane waren die medicijnen over datum en kon ze ze daarom niet meenemen. Het hele pakket niet! Zelfs de brief die erbij zat kon ze niet mee naar huis nemen. Deze week gaat ze het opnieuw proberen, hopelijk zit er dn een andere douanier!