WIDM, BZV, Uno, rummikub en veel gezelligheid!

Vrijdag 25 januari
Mijn tweede les Roemeens zit er weer op. Het was heel moeilijk om te concentreren en ik sta echt niet gek te kijken als ik morgen spierpijn in mijn mond heb. Ze gebruiken hier af en toe zulke andere klanken dan in Nederland! Het concentratieprobleem zou er ook in kunnen liggen dat ik vrij kort heb geslapen in vergelijking met normaal. Ik heb tot kwart voor twaalf tv gekeken: namelijk BZV en WIDM! En ook nog een stukje van het journaal. Na krap 2 weken heb ik weer iets meegekregen van het Nederlandse nieuws. Onder andere dat de Eindhovense –burgemeester -verkiezing is uitgedraaid op een flop. Niet heel erg boeiend en verrassend, maar het was mijn eerste nieuws sinds tijden :P

Met Boer Zoekt Vrouw lopen ze hier een halve week achter. De aflevering van zondag was toch dat de boeren één iemand moesten wegsturen, zodat er nog twee overbleven? Die aflevering heb ik donderdagavond gezien. Het was heerlijk om ff Nederlandse tv te zien! Wie is de Mol loopt denk ik twee weken achter. Ik heb de aflevering gezien dat Georgina er uit moest. Voor mij een grote verrassing, want zij had best de mol kunnen zijn, al kwam dat er in deze uitzending inderdaad niet uit.

Toen ik net thuis kwam voor mijn Roemeense les was het hier heel hectisch thuis. Stefanie was er en er waren nog wat meer mensen die allemaal druk aan het praten waren in het Engels en Roemeens. Soms is het hier dagen stil, en soms weer heel druk. En soms wisselt de drukte en de rust zich niet af per dag, maar per uur.

Uitleg van hoe ik woon:
Er staan hier op één stuk grond twee huizen. Het achterste huis is het kantoor van OM. Althans in de winter. In de zomer is het kantoor volgens mij in het huis met het blauwe dak, maar daar is de verwarming nog niet aangesloten.
Ik woon zelf in het voorste huis. Op de begane grond zijn daar twee grote kamers voor gasten die hier verblijven. In de kelder is er een washok en misschien nog wel een kamer, dat weet ik niet precies. Op de eerste verdieping woon ik met Cristina. We hebben een keuken, twee slaapkamers en een woonkamer. In de woonkamer zit ook een open trap naar de zolder. Daar zijn ook een paar bedden en slapen af en toe wat mensen van OM, die in de dorpjes wonen.

Gister is hier een Nederlands meisje gekomen dat ik ook in de zomer heb ontmoet. Stefanie, zij slaapt hier twee nachten en gaat dan wonen in een dorp. Zij slaapt nu even boven mij in het stapelbed. Morgen komt een Duitstalig meisje twee weken bij mij op de kamer slapen. Daarna gaat ze twee maanden het veld in om de taal te leren, en dan komt ze weer terug.

Al de hele week liep er vreemd volk hier rond. Er was een businesscursus en de deelnemers sliepen in de kamers op de begane grond. Af en toe kwam er ook eentje wat boven vragen. In het beste geval kunnen ze dan een paar woordjes Engels.

Zaterdag 26 januari 2008
Ik wilde gister nog veel meer typen, maar er was visite! Een Nederlands meisje (chani) die hier werkt bij Youth for Christ in Cahul (vlak bij Paicu) was hier één nachtje. Het was heel gezellig om met drie Nederlanders in één huis te zijn! We hebben samen gegeten. Esther en Renia uit Paicu* waren daar ook bij. We begonnen het gesprek heel sociaal in het Engels, maar af en toe kwamen er toch wat Nederlands bij. Wat wil je met drie Nederlanders bij elkaar!

Ik heb een paar uur gezellig met Chani (spreek uit: tsjani) gebabbeld in het Nederlands. Ze woont hier nu 1.5 jaar en is het Roemeens al voor een groot deel machtig. Vanochtend hebben we samen gegeten. Daarna bleek dat zij ook naar de stad wilde gaan, en ik ook. Dus gingen we samen! Dat kwam eigenlijk heel goed uit, want ik moest kopietjes maken, en dat gaat hier niet zo makkelijk!
Allereerst moeten jullie weten dat copii hier kinderen betekent. Het Roemeense woord voor Kopie, lijkt heel erg op copii, alleen de klemtoon schijnt anders te zijn, iets wat ik zelf niet kon onderscheiden. Grote kans dus dat je bij een winkel wordt uitgelachen als je vraagt of je kinderen kunt maken! Gelukkig is er ook een ander woord, een veiliger woord. Dat is Xerox. Eigenlijk is dat de naam van een kopieerapperatenfabrikant.

Wij dus in de stad opzoek naar een winkel waar je kon kopiëren. In een soort warenhuis werden we weggestuurd. Die mevrouw wilde niet zoveel kopieën maken. Daarna kwamen we ergens anders, die mevrouw wilde het wel, maar met grote tegenzin. Ik kreeg zelf het gevoel dat ik iets totaal verkeerds deed, terwijl zij toch echt aan mij verdient! Klant is koning kennen zie hier niet echt in Moldavië, helaas.

Na het kopieeravontuur hebben we afscheid genomen van elkaar en ben ik op zoek gegaan naar de mcDonalds. Daar had ik namelijk afgesproken met een Amerikaanse die precies hetzelfde werk doet als ik. Van te voren had ik al met haar gemaild, en nu heb ik haar dus eindelijk gezien. We hebben samen ergens gezeten en het was erg gezellig om elkaar te spreken, al begreep ik niet 100% vanwege de engelse taal.

We zijn nog op zoek gegaan naar de Moldavische madame tussaud maar die was net weer vertrokken. Het is waarschijnlijk een wisseltentoonstelling, en over een paar maanden komt het vast wel weer terug! Daarna heb ik helemaal alleen de bus terug gevonden en ben ik ook nog eens op de goede plek uitgestapt. Een kleine overwinning!

Mijn logje wordt dit keer een beetje langer want ik wil ook nog wat vertellen over de eerste moldavische verjaardag waar ik ben geweest! Iemand van het OM-team was jarig. Iedereen was uitgenodigd. Er was een grote tafel met heel veel eten, en verder kon iedereen verspreid over de kamer (op stoel, bank, kruk en grond) zitten. Terwijl een paar vrouwen in de keuken bezig waren kwamen de spelletjes op tafel (en op de grond). Uno en rummikub. Ik had nog nooit Uno gespeeld, maar het leek een beetje op pesten. In het Roemeens en een klein beetje vertaald door Jeanine werden mij de spelregels meegedeeld. Daarna hebben we in het Roemeens een paar potjes gespeeld. Ook de kleuren, cijfers en alles in het Roemeens. Het gaat steeds beter!

Groetjes van een enigszins vermoeide Alida


*Voor mensen die het helemaal niet meer volgen: in de zomer was ik twee weken in Paicu. Daar heb ik toen Renia en Tamara leren kennen. De laatste dag kwam daar nog Esther bij. Deze drie mensen wonen in het dorpje Paicu, en werken ook voor OM.