GOAL!!!

GOAL! Juichend staan we op de tribune. Met op beide wangen een blauw-geel-rode vlag. Eigenlijk was de wedstrijd nog maar net begonnen en de helft van onze groep stond nog buiten het stadion. Maar wij stonden te juichen, Moldavie heeft gescoord!!!

Van te voren hoorde ik al van mijn broertje dat Moldavie weinig kans zou maken tegen Israel. Maar misschien dat de 12e man (het thuispubliek) een handje zou helpen! Helaas... dat was te positief gedacht. Het werd uiteindelijk 1-2, de Israeli's mochten blij naar huis gaan. Toch was het voor mij ook een bijzondere avond. Ik denk dat het de eerste keer was voor mij dat ik in een stadion een voetbalwedstrijd zag! Als ik de wedstrijd fc Raalte-Barcelona tien jaar geleden niet mee tel! Zelfs mijn rokende buurman en mijn zonnebloempittenkouwende achterbuurman kon de pret niet drukken!

Vooral toen ik met een ander Nederlands meisje ontdekte dat er een Moldavische voetballer rondliep met oranje schoenen! We hebben hem geadopteerd als onze favoriete voetballer! Natuurlijk was hij de beste verdediger ooit! Zijn rugnummer was nummer 2, dus iedere keer als hij de bal kreeg riepen wij keihard: Nummer twee! Ik denk dat de Moldaven in onze omgeving het wel een beetje vreemd hebben gevonden. Twee buitenlanders met Moldavische vlaggetjes op de wangen die in hun eigen taal aan het schreeuwen zijn naar een van hun verdedigers!