Twee wielen en een bel

Het is een voertuig, heeft twee wielen, een stuur en een bel en volgens mij zijn er in Nederland meer dan dat er inwoners zijn. In het Roemeens heet het ‘biciclette’ (bietsjieklette), ik heb het inderdaad over de fiets.

Sinds dat ik vertrokken ben uit Nederland heb ik niet meer op een fiets gezeten, en ik verwachtte ook niet dat ik er voor eind november nog één zou bereiden. Maar gister kwam daar plotseling verandering in! ’s Middags stond er ineens iemand van OM voor mijn neus en vroeg of ik zin had in een ritje op de fiets. Ik geloofde mijn ogen niet, buiten stonden twee mountainbikes en een gewone fiets (met versnellingen en handremmen). Naar Nederlandse maatstaven waren ze rijp voor de sloop, maar in Moldavië kunnen ze nog wel even mee.

Met zijn drieën gingen we heuvel op, heuvel af. Mijn voeten op de trappers, de wind door mijn haren en mijn ogen gericht op de weg om vooral alle kuilen te vermijden. Heerlijk, wat een tijd geleden! Rijdend door een prachtige laan met rijen bomen aan beide kanten van de weg besefte ik ineens hoezeer ik dit gemist had! Echt ver zijn we niet gekomen. Na tien minuten begonnen we al weer aan onze terugtocht. De Moldaven zijn het fietsen niet zo gewend, en misschien was het ook maar beter zo, want vandaag voelde ik sommige spieren wel.

Dus als je nog eens door weer en wind op de fiets ergens naar toe moet, denk dan aan de mensen in verre landen die geen fiets hebben en alles lopend of met de bus moeten doen. Tja, je kunt prima overleven zonder fiets, maar het is zo fijn als je er eentje hebt! Geniet er maar van!