zomerprojecten

De hele zomer komen er groepen naar Moldavie om daar in dorpen speeltuinen te bouwen, de plaatselijke kerk te helpen, huisjes op te knappen, dagkampen voor kinderen te organiseren, sportkampen te leiden etc. Alles met het doel om te bouwen aan Gods Koninkrijk. Er komen families, individuele deelnemers en hele kerkgroepen. Aan het begin van de zomer werd mij verteld dat ik met twee Nederlandse groepen de dorpen in zou gaan. Een van die twee groepen was een groep van Urk.

Het is grappig hoe deze dorpsnaam bij iedere Nederlander een reactie oplevert. Ik bedoel, het is maar een dorp, zoals er veel dorpen in Nederland zijn. Ik ken echt niet alle dorpen in Nederland, en bij het overgrote deel heb ik ook totaal geen idee wat ik er van zou moeten denken. Maar als er dan ineens een groep uit Urk komt, komen er toch ineens heel wat vooroordelen naar boven drijven. Zal er van Urk dan iets goeds komen? Zal ik je eens een geheim verklappen. Ja! Van Urk komt heel wat goeds! Ik heb nog nooit zo’n leuke groep mogen begeleiden!

Met een schok kwam ik de eerste dag tot de ontdekking dat Urkers een dialect hebben die vrij lastig te verstaan is. Dat gaat nog gezellig worden, dacht ik, maar gelukkig spraken ze tegen mij wel Nederlands. En aan het eind van de twee weken kon ik het Urkers redelijk volgen, en het voor de Moldaven in het Roemeens vertalen. Ik heb deze week zoveel verhalen gehoord over Urk. Over het dorp, de kerk (ze kwamen ook uit de CGK) en de visfabrieken.

Iedere ochtend werden we wakker met ruw gitaarspel. Sowieso was de groep erg muzikaal en ging er geen uur voorbij zonder dat er gezongen werd. Alle opwekkingliedjes zitten er bij mij weer helemaal in. Inclusief sommige ‘glorieklokken’ die ik niet kende, maar inmiddels erg kan waarderen. Het was voor mij zo bijzonder om weer in het Nederlands te zingen! Roemeens en Engels is ook mooi, maar op de een of andere manier raakt je moedertaal je toch echt recht in je hart. Ik kon er dan ook niets aan doen dat tijdens de liederen die deze groep in de kerkdienst zongen de tranen me spontaan in de ogen sprongen!

De groep wilde graag hard werken. Het was bijzonder om te zien hoe ze alles aanpakten wat er moest gebeuren. Stenen van de ene kant naar de andere kant sjouwen, een greppel voor de fundering graven, cement maken, een muurtje slopen, Schipper-mag-ik-overvaren met de kinderen spelen en de stenen weer terug sjouwen. De leden van de lokale kerk waren ook erg actief en hielpen iedere dag mee. Als vertaler heb je wat meer ruimte om rond te lopen en te helpen met vertalen in plaats met het sjouwen van stenen. De Christenen in Moldavië zijn erg open en vertellen graag hoe zij tot geloof zijn gekomen. Ik heb een paar van deze getuigenissen mogen vertalen. Al snel kwam de vraag voor de Nederlanders: "Maar hoe zijn jullie dan tot geloof gekomen?" Dat was voor sommige wel even lastig. Een meisje antwoordde daarom ook heel eerlijk dat ze nog op weg was in dit proces. Ze was zelf nog niet helemaal zeker van het geloof. Hoe mooi was het dan om de volgende zondag haar in de kerk te horen vertellen hoe ze deze week God had leren kennen als een Vader en hoe ze zeker kon zijn dat ze een kind van God is. Weer terug in Chisinau begreep ik dat heel veel mensen uit deze groep in deze twee weken de belangrijke keus hadden gemaakt om hun hele leven aan God te geven.

Is dat niet prachtig? Jonge mensen die naar Moldavië komen om daar ‘goed’ werk te doen. Om een gaarkeuken bij een kerk te bouwen en arme mensen te helpen. Maar dan plotseling tijdens de reis even stil gezet worden, hetzij door de Bijbelstudies, hetzij door de lokale christenen. Jonge mensen die na jaren van kerkgang ineens het licht zien branden en er zeker van mogen zijn: ook ik ben een kind van God!