chaos

Vrijwel geruisloos is er iets veranderd in het grote Rusland: Putin is niet meer de president van Rusland! Althans voor mij –als buitenlander in Moldavië die geen tv heeft, en geen kranten leest! Jullie wisten vast al lang dat Putin geen president meer was, hoe de naam is van de nieuwe Russische President en hoe hij er uit ziet. Ik schaamde me diep toen ik op wikipedia las dat hij al sinds 7 mei president is! Oeps!

Maar wat in dit kleine landje zeker niet geruisloos is voorbij gegaan, is het bezoek van deze beste man aan Chisinau! Alle straten leken wel afgezet, de auto’s kwamen van de ene omleiding in de andere terecht. De wachtposten van de Russische ambassade waren voor de gelegenheid gekleed in vol ornaat, een uniform met veel bling bling. En de politie was te vinden op elk kruispunt om het ontregelde verkeer in goede banen te leiden.

Een paar dagen was iedereen overal te laat, allemaal dankzij het bezoek van de president van Rusland!

Tja, af en toe verbaas ik me wel eens over hoe dingen hier lopen. Over het communistische verleden dat nog steeds zijn uitwerkingen heeft op de dagelijkse gang van zaken. Over de corruptie die zo normaal lijkt te zijn dat niemand zich er echt over opwindt en over de onderwijsmethodes.

Zo lijken ouders en leerkrachten zich er drukker over te maken dat iets netjes is geschreven, geborduurd of getekend dan wie dat precies heeft gedaan. Het is schijnt normaal te zijn dat oudere broertjes of zusjes of oudere buurkinderen maar het huiswerk van het jongere kind maken. Want hij kan immers niet zo netjes schrijven, hij zit nog maar in de eerste klas. De leerkracht hangt de volgende dag dit schrift aan de muur als voorbeeld voor de rest van de kinderen, omdat het zo netjes geschreven is! Mijn vraag is dan wel wat het kind daar zelf van leert. Het schijnt belangrijker te zijn dat je de juiste mensen kent dan dat je zelf dingen leert.

Deze week heb ik een paar keer een kleuterschool bezocht. Met een klein team deden we wat spelletjes, vertelden we een bijbelverhaal, zongen we liedjes en maakte we een knutselwerkje. Maandag maakten we een tent voor Abraham. De kinderen zijn 4 en 5 jaar oud, en het is logisch dat hun vouwwerkjes er niet zo netjes uitzien. Dat is in Nederland ook helemaal niet zo belangrijk, juist door naar knutselwerk van kinderen te kijken kun je hun ontwikkeling volgen! Maar nee, zo werkt het hier niet. De juffen liepen alle kinderen na en vouwden de tenten. Ik hielp een jongetje bij het vouwen, en na afloop was hij best trots op zijn scheve tent. Toen ik 2 minuten later bij hem kwam, was de tent recht. De juf had het maar voor hem gedaan, want hij kan het toch niet.

Als juf kan ik me daar best wel over opwinden. Ook over het feit dat ouders geen keuze hebben in verschillende scholen. Naar wat ik heb vernomen zijn alle scholen ongeveer hetzelfde en eigendom van de staat. Naar wat ik weet is dat er in Chisinau een Christelijke school is en een soort van Vrije School. Maar volgens mij maken de meeste ouders zich ook echt geen druk om de schoolsoort van hun kinderen. Zolang de kinderen leren lezen, schrijven en rekenen maakt het hun volgens mij niet uit op welke manier dit gebeurt. En zo groeit er weer een generatie op zonder geleerd te hebben hoe het is om creatief te zijn en zelf iets te verzinnen.