Sneeuw!

Nog nooit in mijn leven heb ik zooooo veel sneeuw gezien. Zoveel! Dinsdag begon het te sneeuwen en ondanks dat het piepkleine vlokjes waren lag er de volgende dag een dik pak sneeuw. Tot en met vrijdag heeft het non-stop gesneeuwd (al kan ik natuurlijk niet zeggen of het de hele nacht gesneeuwd heeft).

Vrijdag zijn we met de auto naar Paicu gegaan. Doordat we met z’n tienen in de auto zaten kregen we het nog wel een beetje warm. Eigenlijk was het wel een beetje vol in de auto, want naast de 10 personen waren er ook nog 4 winterbanden voor de auto van Stefanie, een paar weekendtassen en de spullen die we nodig hadden voor het kinderprogramma. De auto – we noemen hem de Tank, maar het is een Landrover Defender – heeft niet echt een goede verwarming. Bij het inladen en instappen was er sneeuw naar binnen gewaaid, en na de reis van 4 uur lag deze sneeuw nog steeds op de vloer van de auto. De ramen hadden een ijslaag aan de binnen en aan de buitenkant van de ramen. Is het dan vreemd dat we er half bevroren aankwamen? Als de sneeuw op de grond niet smelt, betekent dat het onder nul was. In de auto!

Tussen de openbare weg en de kerk in Paicu hadden we nog een probleempje. De wind heeft daar namelijk vrijspel en de sneeuw was er meer dan 1.5 meter hoog. Er was een weggeschept pad, precies breed genoeg was voor de auto, maar de auto voor ons was er in vast blijven zitten. De jongens hebben die auto eerst geholpen en toen bleef onze auto ook nog vast zitten.

Het programma ging er goed, ik heb er echt weer van genoten. We deden het in een andere samenstelling, en hadden hulp van mensen die het hele programma nog nooit gezien hadden. Een paar OM’ers melde zich vrijwillig aan om wat rollen op zich te nemen. Bartimeus, de rijke jongeman, een bruid en bruidegom in Kana. En ze gedroegen zich voorbeeldig :)

De weg terug was weer een belevenis. Nu maar met 6 mensen. In dekens gewikkeld zaten we in de “tank”. De bestuurder moest iedere tien minuten stoppen zodat de bijrijder naar buiten kon rennen en de sneeuw en ijs van de voorruit kon vegen. Dat was niet zo makkelijk, en na twee stops gaven we de bijrijder het houten kruis wat we gebruikt hadden voor het kinderprogramma om als ijskrabber te gebruiken. Zo reden we door de sneeuw naar huis. Het was een hele belevenis, en toen we na 4.5 uur eindelijk veilig thuis kwamen was ik zo blij!