0-1 en bonen

Het is hoog tijd voor een nieuw blogje. Maar wat zal ik schrijven? In mijn eerste jaar was alles nieuw, interessant en leuk om over te schrijven. Nu is mijn leven zo normaal, dat ik me afvraag wie hier nog interesse in heeft. Althans voor mij is mijn leven normaal. Voor jullie misschien toch nog wel interessant. En zo niet, dan is het vast wel leuk om toch nog iets van Alida in dat verre Moldavië te horen, of niet? Op dit moment ben ik bezig met een bonen experiment. Ik kende rauwe witte en bruine bonen alleen maar van het winkeltje spelen dat wij thuis als kinderen deden. Maar ik had wat bonen van een vriendin van mij gekregen, en ik heb ze vanacht in een pan met water gelegd om te weken. Op dit moment zijn ze aan het koken. Ik ben benieuwd of ze uiteindelijk net zo smaken als de bonen die je normaal in pot koopt!
Donderdag zag ik de eerste Nederlandse voetbalsupporters. Gekleed in Oranje, luid zingend, waggelend over de hoofdstraat in Chisinau. Ze waren vrij aangeschoten, zo niet dronken en ik dacht dat het maar het beste was om maar niet te laten merken dat ik ze kon verstaan. Vrijdagavond zagen we er nog veel meer! In het Zimbru-stadion in Chisinau was namelijk de wedstrijd Moldavië-Nederland, en ik was erbij! In een oranje t-shirt (over een dik vest, want het was aardig koud hier!), een oranje klomp op m’n hoofd en met twee Nederlandse vlaggetjes op mijn wangen. Was best leuk zo tussen de moldavische fans in! Maar één keer voelde ik me een beetje geïntimideerd en dat was toen we nog voor de wedstrijd buiten het stadion een heel leger jongens met witte petjes en vlaggen zagen lopen. Maar goed, tijdens de wedstrijd zaten zij mooi aan de overkant, en zaten we tussen de gewone moldaven. Zwarte leren jassen, hier en daar een voorzichtig vlaggetje op de wang, die al zonnebloempitten etend en sigaretten rokend de wedstrijd aanschouwden. Zodra de Moldaven aan de bal waren zwelde het geluid aan, en zodra de Nederlanders de bal hadden werd het weer wat stiller. Leuke wedstrijd, helaas weinig doelpunten. Waar was het doelpuntenfestijn die de Nederlandse pers mij beloofd had? Was Moldavie dan toch te sterk voor Nederland? Het had leuk geweest als de Moldaven nog een doelpunt konden maken. Helaas pindakaas.
Zaterdag een rustig dagje thuis. Veel regen, blij dat het niet vrijdag viel want er zat geen dak op het stadion. Ja wel boven de supporters, maar de spelers speelden onder de open sterrenhemel. Geen zin om de stad in te gaan, alleen heel even boodschappen gedaan toen het een beetje droger werd.
Vandaag had ik 4 van de nieuwe teamleden meegenomen naar mijn kerk. In de kerk kwam ik er achter dat ik iets totaal vergeten was. Drie van hen waren van het mannelijk geslacht en natuurlijk werden ze direct door de dominee gevraagd of ze niet een ‘woord’ voor de gemeente hadden. Daar had ik ze helemaal niet op voorbereid. Normaal gesproken ga ik alleen of neem ik vriendinnen mee en vrouwen worden nooit gevraagd om te preken. Twee van de jongens werden pontificaal op de eerste rij neergezet. Één van hen stond op toen het hun tijd was en hij deed een woord van bemoediging. Hij met zijn 19 jaar, net een maand in Moldavie stond daar toch maar even een hele kerk toe te spreken! Na de kerk zijn ze gelijk maar komen eten. Bami met een pakje uit Nederland, altijd goed! Hoewel ik inmiddels wel weet dat bami en nasi onbekende gerechten zijn voor mensen in andere landen, toch houden ze er meestal wel van. ’s Avonds naar de internationale kerkdienst geweest. Alhoewel dat “internationale” meestal te vervangen kan worden door “Amerikaans” toch wel leuk om nieuwe mensen te ontmoeten en amerikaanse muffins te eten! :)
Ps.. na een uur gekookt te hebben waren de bonen dan eindelijk gaar. Best lekker, zelfgekookte witte bonen, aardappels en mayonaise!! :) Ga ik zeker vaker doen!